Rozdział 8

No więc na samym początku chciałam wam bardzo podziękować za ponad 3500 odwiedzin i 21 obserwujących *_* Jesteście cudowni :33 Pewnie zauważyliście drobne zmiany? :) Tak, czcionka i dwie nowe zakładki - zajrzyjcie jak będziecie mieli czas xD Rozdział dedykuję... Ojej dzisiaj dla odmiany wszystkim komentującym... Zapraszam was serdecznie :33

VIII ~ „Gdy wokół jest ciemno,pozostaje tylko spokojne czekanie, aż oczy przywykną do mroku."

~ ~ ~ 
 .

Minął tydzień od zdarzenia w tajemniczej komnacie, o której istnieniu nie wiedział nikt prócz szóstki Ślizgonów. Niedawno rozpoczął się rok szkolny, a tyle już zdążyło się wydarzyć. Bellatrix poznała Alecto i jej brata, zakochała się w chłopaku, o którym nic nie wiedziała, poznała chłopaka, o którym nic nie wiedziała, który – jak się później okazało – porwał i uwięził jej siostrę, całowała się z Dołohowem, jej wrogiem z czasów dzieciństwa, on prawie umarł, potem jakimś cudem znalazł się razem z Cyzią w tej dziwnej Sali za portretem Salazara, oboje zostali uwolnieni, wszyscy poznali Voldemorta, wplatając w to wszystko jeszcze fakt, że Andromeda ma chłopaka i nie wiadomo dlaczego została wyrzucona z pomieszczenia, gdzie przebywał Riddle. Po prostu uroczo. Brunetka siedziała właśnie na fotelu w pokoju wspólnym wertując kartki jakiejś starej księgi z biblioteki. Oczy miała podkrążone i spuchnięte, jej fryzura na głowie przypominała mieszkanie co najmniej 12 wiewiórek, a zdrętwiałe ręce przymuszone do pracy, pospiesznie przewracały kartki encyklopedii.

- Nic tutaj nie ma! – krzyknęła zdenerwowana, czując jak żyła na jej szyi pulsuje.

- Uspokój się, zaczynasz przypominać mi Andromedę. To mnie przeraża… Od kiedy tak fascynuje cię to, co znajduje się pomiędzy tymi zakurzonymi okładkami? – spytał Dołohow siadając naprzeciwko niej.

- Od kiedy dowiedziałam się, że mogę być dobrą śmierciożerczynią ot co. Znalazłam już fragment, w jakiejś gazecie sprzed paru miesięcy, o tym strasznym morderstwie w domu trójki Riddle’ów, ale nic więcej.

- A nie przyszło ci do głowy, że niczego nie znajdziesz w… „Historii Hogwartu”? – spytał podnosząc książkę i pokazując ją przyjaciółce.

Ta uderzyła się otwartą dłonią w czoło.

- Siedzę nad tym od kilku godzin! Dlaczego wcześniej nie zauważyłam co to jest? Dlaczego ja w ogóle wzięłam to COŚ z biblioteki?! – krzyknęła.

- Słuchaj, jesteś już trochę zmęczona… Idź się połóż.

- Ale przecież jest 12:00.

- Ale nie śpisz od wczoraj. Jutro jest niedziela, jutro się tym zajmiemy, obiecuję, że ci pomogę.

- Obiecujesz?

- Obiecuję.

- No, to… Ja chyba się położę.

Pocałowała go w policzek, na co on spłonął delikatnym rumieńcem.

- Wybacz… - szepnęła i poszła na górę.

- Nie ma sprawy. – odpowiedział, gdy ta zniknęła w drzwiach dormitorium.

Siedział jeszcze przez chwilę w miejscu, patrząc na porozrzucane po podłodze sterty książek i westchnął cicho. Czyżby Bella popadała w malutką obsesję? Szybko odgonił tę myśl i udał się na spacer po zamku. Włożył ręce w kieszenie spodni i ruszył zaludnionym korytarzem na czwarte piętro. Swobodnie przechadzał się po Hogwarcie. Znał każdy zakątek tego budynku i dzięki temu potrafił zniknąć bez śladu na cały dzień pozostając nieuchwytnym nawet przez „nieomylne przepowiednie Trelawney”. Chociaż, szczerze – kto by nie umiał? Ta jędza nie potrafiła nawet wywróżyć z fusów jak długo będzie trwało śniadanie, a co dopiero, gdzie ukrywa się jeden uczeń ze Slytherinu. W trzeciej klasie zniknął na dwa dni i nikt go nie mógł znaleźć, a zdesperowani szukali nawet w kuchennym piecu. Gdy się potem zjawił, na powitanie dostał szlaban do końca roku, ale warto było zobaczyć jak zdenerwowany Dumbledore rwie sobie włosy z brody. To był chyba pierwszy raz, gdy dopuścił się takiego braku kontroli nad własnym zachowaniem. Z zamyślenia wyrwał chłopaka dźwięk zamykanych drzwi. Obrócił się i stwierdził, że trafił do pokoju, w którym stało jedno lustro. Poznawał to pomieszczenie, ale wcześniej żaden przedmiot nie zagracał okrągłej Sali. Aż do teraz. Brunet zbliżył się wolno i przeczytał napis na ramie : „AIN EINGARP ACRESO GEWTELA AZ RAWTĄWT EIN MAJ IBDO”. Zainteresowany spojrzał w szklaną powierzchnię. Przez chwilę stał, widząc tylko swoje odbicie. Mlasnął głośno z zażenowania i kiedy miał już odchodzić zobaczył to. Odskoczył jak oparzony od magicznego przedmiotu nie wierząc swoim oczom. Rozejrzał się dookoła natrafiając wzrokiem na białe ściany tak niepodobne do widoku w zwierciadle. Wyciągnął dłoń uśmiechając się. Był kilka milimetrów od zaczarowanego odbicia, a kiedy opuszki jego palców musnęły szkło, usłyszał dźwięk naciskanej klamki i do pokoju niespodziewanie weszła Alecto. Zmierzyła go podejrzliwym wzrokiem i zamknęła za sobą drzwi. Patrzyła na niego spode łba, co upodabniało ją trochę do rozwydrzonej dziewczynki, która nie dostała cukierka. Przygryzła wargę lustrując chłopaka spojrzeniem. Po chwili odezwała się spokojnym, melodyjnym, nietypowym dla niej głosem:

- Co tam zobaczyłeś?

Nie odpowiedział. Wbijał w nią swój trochę otępiały wzrok, jego usta były uchylone, a słowa jakby utkwiły mu w gardle.

- Tak, wiem… „Ale jak… Co… Gdzie… To niemożliwe.” Nie jesteś pierwszym, który trafia na ten przedmiot. Dlatego zawsze go przenoszą, licząc, że nikt go nie znajdzie. Głupcy, po co w ogóle trzymają to w Hogwarcie? Powiem im, że to odkryłeś. Właśnie szłam na kontrolę. – mruknęła cofając się w kierunku wyjścia.

- Stój! – zawołał. – Skąd ty o nim wiesz?

- Nie zapominaj, że jednak jestem prefektem naczelnym.

- Jesteś?!

- Braaawo. – odparła z udawanym podziwem w głosie. – Ty to masz łeb.

- Nie wiedziałem, sory.

- Bo tak trudno dojrzeć odznakę na ubraniu?

Dołohow skierował wzrok na znoszony już biały sweter i spuścił głowę.

- Nieważne, kogo to obchodzi? Poza tym, skądś musieli wytrzasnąć to lustro, a mój tatuś zajmuje się przewozem. – wzruszyła ramionami.

- Ale po co im to było?

- Było w zamku już za czasów Dippeta. Jak masz jakieś pytania, kieruj je do niego.

- Czy… Czy ono musi być przeniesione?

- Tak, żebyś nie popadł w obsesję i nie napawał się tym widokiem jakby to był twój życiowy cel. Cokolwiek tam widzisz, wiedz, że nie jest to plan na przyszłość.

- Ale na pewno przepowiada ją lepiej niż Sybilla.

- Oj, wątpię. Ta to chociaż po sherry gada jak trzeba. To nie jest warte twojego cennego czasu. Olej to.

- Ale nie mogą tego zostawić?

- A będziesz tu jeszcze przychodził się pogapić?

- Nie?

- Serio…? – spojrzała na niego podejrzliwym wzrokiem.

- No tak!

Zastanowiła się.

- Okej, ale chodźmy już lepiej. Nikt nie może cię tu zobaczyć. – odparła i wyszła.

Antonin stał jeszcze przez chwilę myśląc. „Skoro nikt nie może mnie tu zobaczyć, to przyjdę w nocy…” – uśmiechnął się pod nosem i poszedł w ślad za Alecto.

* * *

Andromeda stała w klasie profesora Flitwicka i uważnie słuchała tego co do niej mówił. Przecież zajęcia dodatkowe z gospodarstwa były jej największą pasją, nie mogła tego zaprzepaścić, więc zadawała jak najwięcej pytań. Ostatni raz powiedziała mu „dowidzenia” i zbiegła po schodach na dół. Ostatni? Co ja mówię…

- Panie profesorze, a jeszcze! –krzyknęła zawracając.

Ale tyci nauczyciel już uciekał w podskokach.

- Super. – bąknęła. – Znowu.

Odwróciła się i nagle jak na zawołanie pojawił się przed nią uśmiechnięty od ucha do ucha blondyn.

- Znowu cię spławił? – spytał chłopak otaczając ją ciepłym ramieniem.

- Och, Felixie… I jak ja zaliczę teraz te zajęcia dodatkowe? – mruknęła spuszczając wzrok.

- Dasz sobie radę. Kto jak kto, ale ty na gospodarstwie domowym to TY znasz się jak nikt. – uśmiechnął się.

Usiedli na parapecie, przy klasie transmutacji. Byli parą od zakończenia roku i nikt o tym nie wiedział. Aż do września. Ale na całe szczęście (i o dziwo) nikt nie miał nic przeciwko związkowi Krukona ze Ślizgonką. Rzadko spotykane. Z resztą, co by tu dużo mówić… On swoim zadziornym charakterem dopełniał jej inteligencję, byli idealnym połączeniem. Każdemu się wydawało, że powinni pozamieniać się domami, ale przecież nikt nie znał ich na tyle dobrze, by prawidło ocenić ten zamotany związek. Byli szczęśliwi i to się liczyło.

* * *

Narcyza siedziała na błoniach zajmując się kamieniami. Wrzucała je raz po raz do wody i patrzyła jak toną porywane przez bawiące się z nią trytony. Zastanawiała się, czy gdyby zanurzyły się z własnej woli, wylądowałyby na suficie pokoju wspólnego Ślizgonów, który mieścił się pod jeziorem. Wyobrażała sobie jak wyglądałby ich salon gdyby miał okna, co, w przypadku pomieszczenia częściowo ukrytego w podziemiach, częściowo pod zbiornikiem, było niemożliwe. Wbrew temu jak się mogło zdawać, nie myślała dużo o wydarzeniach sprzed tygodnia. Przecież to normalne, że kogoś porywa i torturuje szaleniec, wysłannik Voldemorta, zakochany w jego starszej siostrze, zagorzały miłośnik zaklęcia Cruciatus i wielki fan wilkołaków. Tak, to nawet bardzo normalne. Była w trakcie odganiania jakiejś natrętnej wiewiórki do nory, kiedy morskie stworzenia zaczęły odśpiewywać swoje piosenki ponad powierzchnią wody. Z racji tego, że nie było to zbyt przyjemnym dźwiękiem, jedenastolatka szybko odwróciła się by pobiec w stronę zamku. Nie spodziewała się jednak, że ktoś będzie już tam stał…

- Uważaj jak chodzisz! – syknął blondyn, na którego twarzy przez chwilę gościł grymas wściekłości, ale później uśmiechnął się. – Cześć, Narcyzo.

Jedenastolatka pod wpływem silnego uderzenia upadła na plecy i krzyknęła.

- Sam uważaj, ty niedorozwinięty gumochłonie! – spojrzała ze złością na rok starszego Ślizgona i speszyła się. – Przepraszam, Lucjuszu…

Wstała i spuściła głowę. Wyminęła go i grupkę jego przyjaciół, która nagle zaczęła ją wołać. Przystanęła i obróciła się.

- Idziesz z nami pośmiać się z tego beczącego pierwszaka z Hufflepuffu? – zapytała jakaś dziewczyna.

- Z wielką chęcią! – odparła ruszając za znajomymi, z którymi pierwszego dnia jechała w Expressie Hogwart.

Szli słuchając żartów rzucanych przez szatyna imieniem Simon i zaśmiewali się w najlepsze. Dziewczynka dobrze czuła się w takim towarzystwie. Nagle przerwali opowiadanie kawałów i zwrócili się w stronę dziewczynki:

- A ten… To prawda, że spotkałaś tego Riddle’a?

Nie odpowiedziała. Nie dlatego, że nie chciała, ale raczej z powodu tego co zobaczyła na niebie. W jej stronę pikowała maleńka brązowoszara sówka. Zrobiła obrót wokół własnej osi i wylądowała przed blondynką. Ta uklęknęła i odwiązała kopertę od nóżki zwierzaka, gdy tylko to zrobiła, on natychmiast odleciał. Nie zwracając większej uwagi na znajomych odpieczętowała list z jej adresem zamieszkania przy nadawcy i zaczęła czytać. Z każdą linijką tekstu jej źrenice powiększały się, a buzia otwierała coraz szerzej. Po przeczytaniu ostatniego wersu jedna łza kapnęła na żółty pergamin.

- Co się stało? – spytał Malfoy patrząc na jedenastolatkę.

Drżącą ręką chwyciła torbę, którą miała ze sobą i rzuciła się biegiem w stronę zamku. W głowie kołowały się jej słowa napisane przez jej matkę… „Dumbledore o wszystkim nas powiadomił. Po ostatnich wydarzeniach nie możemy ci pozwolić na dalszą naukę w Hogwarcie. W ten weekend wracasz do domu – kochający mama i tata”.

* * *

Zapadła noc. Wszyscy z dormitorium Dołohowa (w tym Yaxley) już dawno pogrążeni byli we śnie. Brunet łagodnie podniósł się z łóżka i włożył stopy w kapcie. Stanął przed lustrem i poprawił włosy. Zaczął już je układać na żel kiedy coś mu się przypomniało.

- Co ja wyrabiam?! Jest noc, nikt mnie nie zobaczy… - prychnął do swojego odbicia.

 Wziął różdżkę, mruknął „Lumos” i opuścił sypialnię. Starał się nie zakłócać spokoju innych, niepotrzebne mu były teraz zbędne pytania. Ostrożnie stawał na każdym skrzypiącym schodku, robiąc to jak najciszej potrafił. Padająca na ciemny pokój zielona poświata z jeziora nadawała tej misji odrobiny tajemniczości. Gdy już bezpiecznie dotarł do pokoju wspólnego, mógł narzucić na siebie płaszcz (było dosyć chłodno) i ruszyć w drogę do Zwierciadła. Coś go jednak zatrzymało. Cień w kącie pomieszczenia poruszył się nagle i zbliżył się do niego.

- Wiedziałam, że nie dotrzymasz słowa. Jesteś kłamliwą świnią jak wszyscy… Ale mimo wszystko ci zaufałam… Co mnie podkusiło? – spytała Alecto wychodząc z mroku i zapalając swoją różdżkę.

- Nie wiem, ale myślałem, że mnie znasz… Mi nie można w pełni zaufać. Poza tym proszę, my się nawet nie lubimy.

Przygryzła wargi.

- Co racja to racja. Co nie upoważnia cię do łamania przysięgi danej PREFEKTOWI NACZELNEMU. – powiedziała dobitnie.

- I co, dasz mi szlaban? – zadrwił.

- Nie… To by było… Zbyt lekką karą. Na początek przeniesiemy Ain Eingarp w bezpieczne miejsce.

- Przede mną nic się tu nie ukryje.

- Jakoś do tej pory tego nie znalazłeś, wątpię, żeby tym razem ci się powiodło.

- Założymy się? –uśmiechnął się drwiąco.

- Ha, z takim debilem, nie szanującym rodzin czystej krwi…

- Oj, przestań, to było dawno!

- Ale ja dalej pamiętam. – syknęła.

Stali przez dłuższy czas w milczeniu, ciszę przerwał drgający głos Dołohowa, Carrow nadal twardo wpatrywała się w niego.

- To może spróbujemy od nowa, zaprzyjaźnimy się czy coś…

Blondynka wpadła w śmiech. Śmiała się tak szczerze jak nigdy dotąd. Z wielkim uśmiechem na ustach zwróciła się do Antonina, który spuścił wzrok.

- Chyba coś ci się pomieszało… Dobra, ja już lepiej pójdę załatwić to z lustrem.

- Zaczekaj! – chwycił ją za nadgarstki i spojrzał jej w oczy. – Ja… lubię to lustro.

- Mówisz jak jakiś przedszkolak. I puszczaj mnie ty niedorozwinięty krabie!

- Na pewno?

- Tak!

- Jesteś dziwna…

- Ja?! Przepraszam, bardzo, ale ja zazwyczaj nie ściskam kogoś za ręce bez powodu! Jesteś idiotą.

- Ach tak?!

- Tak!

Dołohow nie wiedział co nim kieruje. W ciągu jednej sekundy podszedł jeszcze jeden krok bliżej do Alecto i uśmiechając się przymilnie pocałował ją.

~ ~ ~ 

Tak, tak jestem okrutna xD Wiem, że się takiego obrotu sprawy nie spodziewaliście, więc możecie mnie zabijać :) Mam nadzieję, że się podoba, bo spędziłam nad tym kilka godzin (4 strony w Wordzie xD) Tak szczerze mówiąc to jak dla mnie jest troszeczkę nudno, no, ale wiecznie nie może się coś dziać :)

Nie wiem kiedy będzie następna notka, bo pewnie znowu będę pozbawiona na jakiś czas komputera, ale w razie czego poinformuję was <3 Pozdrawiam gorąco i liczę na szczere opinie!