Rozdział 7

No więc po części pisałam go w pociągu, a po części przy komputerze u babci :33 Ale wreszcie jest :P
Przy okazji - dziękuję za życzenia udanych ferii ;* Dedykacja dla : Lily Lou, OliFFki, Wiktorii, Destiny Chase, Nessie i ~ Miony ♥ Zapraszam ^^

VII ~ "Oczy to zwierciadła duszy"

~ ~ ~ 

Bellatrix wstrzymała oddech. Z niepewną miną patrzyła na wysłużoną różdżkę i elegancką, wyjściową szatę noszoną przez młodzieńca. Zmierzyła wzrokiem zamaskowanych ludzi, a potem spojrzała w oczy starszego chłopaka i starała się coś z nich wyczytać. Odruchowo złapała za rękę młodszą siostrę, która szybko się do niej przytuliła. Wszystko trwało nie dłużej jak kilka sekund. Po chwili ciemnowłosy osobnik przemówił ponownie.
- Wiedziałem, że się nie poddasz.
- O czym ty w ogóle mówisz? - szepnęła zakłopotana.
- O twoim przeznaczeniu. - odparł i uśmiechnął się.
Przez chwilę wszyscy milczeli. Nikt nie chciał przerywać grobowej ciszy. Gdy napięcie już opadało, do dziewczyny zaczęła powoli docierać rzeczywistość. Kątem oka spojrzała na blondyna ze złamanym nosem i mimowolnie prychnęła pogardliwie.
- Aaa... Więc poznałaś już Yaxleya? - zdjął zaklęcie unieruchamiające z chłopaka i popatrzył na niego obojętnie. - On będzie was uczył.
- Uczył czego? - spytała Cyzia i szybko ukryła się za rogiem podartej spódnicy Belli.
- Tego co wam potrzebne w życiu... Czarnej Magii...
Po ciele Dołohowa przebiegł dreszczyk podniecenia. Błysk w jego oku został również dostrzeżony przez nieznajomego, który wyciągnął rękę w jego stronę.
- Ciebie również witam, Antoninie.
W ciągu paru chwil ich dłonie połączyły się w silnym uścisku. Patrzyli na siebie rozszyfrowując wyraz twarzy i zamiary drugiego.
- Kim jesteś? - rzucił krótko brunet.
- To dziwne, że mnie nie poznałeś...
 Ściągnął wargi w wyraźnym geście niezadowolenia, uniósł brwi i spuścił wzrok.
- Jak można nie znać tak wielkiego geniuszu... Jak można nie poznać tak wielkiego czarodzieja stojącego przed nim... Jak można NIE ODCZUĆ jak wielki rodzaj magii emanuje od osobnika stojącego na przeciw?! - warknął przybierając coraz groźniejszy wyraz twarzy. - Czy ty, śmieszne dziecko, które nie ma pojęcia o świecie czarów, o potędze czarnej magii, o tym jak jedna osoba może mieć w dłoniach cały świat dzięki swojej wyjątkowości, zdajesz sobie sprawę CZYJĄ DŁOŃ UŚCISNĄŁEŚ?! - westchnął głęboko. - Nie masz żadnego pojęcia o świecie... Nie wiem czy zasługujesz na to by po nim stąpać... - prychnął pogardliwie. - Otóż wiedz, że człowiek, który właśnie do ciebie mówi jest w samym sobie największym czarnoksiężnikiem wszech czasów... Może okazałbyś szacunek Lordowi Voldemortowi?
Narcyza głośno wciągnęła powietrze, a jej oczy stały się nagle bardzo duże. Wyszła zza sukienki siostry i stanęła twarzą w twarz z Czarnym Panem. 
- Chcę być twoją uczennicą. - szepnęła zaciskając piąstki i patrząc z ogromnym szacunkiem na mężczyznę, który teraz z zaciekawieniem obserwował jej poczynania.
Ukucnął przy niej i pogładził ją po głowie.
- Wszystko w swoim czasie... - mruknął już uspokojony.
Chwyciła jego dużą pięść i z powagą zacisnęła zęby. Wyglądało to trochę jak jakiś rytuał. Nic więc dziwnego, że wywołało szmer śmiechu wśród zamaskowanych postaci. Ciemnowłosy chłopak zdawał się jakby wcale tego nie zauważać i dalej mówił do swojej małej fanki.
- Będziesz wspaniałą śmierciożerczynią, Narcyzo. - pokiwał głową.
W tym samym czasie Bellę coś jakby przygwoździło do ziemi. Stała przyklejona do posadzki oddychając szybko. Obserwowała każdy ruch Toma Riddle'a jakby był jakimś rockmanem i pochłaniała jego widok całą sobą. Nie wierzyła, że stoi tak blisko niej dopóki nie dotknął jej ramienia i nie uśmiechnął się. Czerpał wyraźną satysfakcję z wrażenia jakie wyrwał na nastoletnich czarodziejkach. Szturchnął Dołohowa różdżką. Ten odsłonił część zębów jakby chciał warknąć po czym chwycił brunetkę za przedramię.
- Sugeruje nam żebyśmy już poszli. - powiedział do zapatrzonych w Voldemorta dziewczyn.
- Mhm... - odparły.
Pociągnął obie w swoją stronę. W tym samym momencie w skalnej komnacie ukazała się dziura wielkości drzwi.
- Tamtędy dojdziecie do celu. - mruknął Riddle na odchodne - Odezwę się wkrótce. - dodał zanim zniknęły w szczelinie za głazem. 

* * *

- Andromedo, chyba nie myślisz o tym na poważnie? - mruknęła Alecto patrząc na otwartą dziurę pod portretem Salazara.
- Posłuchaj mnie. - chwyciła ją za ramiona. - Dołohow i Bella byli sami w tym pomieszczeniu, a zamiast nich zastałyśmy długi korytarz prowadzący do... No nie wiem gdzie, ale gdzieś musi przecież prowadzić. Oni tamtędy poszli. - dodała patrząc jej w oczy. - Ja to czuję i... Boję się. A jeśli coś im się stało? MUSIMY to zrobić.
Blondynka westchnęła głęboko.
- Co o tym myślisz, Amycusie?
Nie odpowiedział. Wyraz twarzy jej brata był na tyle zacięty, że mógłby nim spokojnie rozciąć skalną ścianę.
- Idziemy.

* * *

Stali w Sali Wejściowej. Wyjście tuż obok zbroi zniknęło nagle jakby pod wpływem zaklęcia. Nikt ich tam nie mógł dojrzeć, ale w razie czego mogli udawać, że chodzą w poszukiwaniu, jak zwykle gdzieś zgubionej, listy ogłoszeń. Rozejrzeli się powoli, po czym udali się w kierunku pokoju wspólnego Ślizgonów. Przez całą drogę milczeli. Było to dziwne zjawisko dla zazwyczaj kłócącego się Antonina i zwykle zdenerwowanej na niego Bellatrix. Dodatkowo mieli przy sobie Narcyzę, którą przecież ktoś porwał. Nic więc dziwnego, że ciekawskie spojrzenia mijanych uczniów nie odstępowały ich na krok. Brudni od kurzu, krwi i potu trafili do pustego pomieszczenia i rzucili się zmęczeni na sofy. Niezręczną ciszę przerwał głos bruneta.
- Nie tylko ja go nie poznałem... - mruknął.
- Ale to ciebie na tym nakrył.
- Co ty w nim takiego widzisz, Cyziu?
Jedenastolatka spiorunowała go spojrzeniem.
- Nigdy w życiu nie słyszałeś historii Toma Riddle'a?
- Obiło mi się o uszy, ale w tym nie ma nic wielkiego...
- Nic?! - prychnęła z pogardą. - Znasz przepowiednię jaka się z tym łączy? On będzie najpotężniejszym czarnoksiężnikiem wszechświata, z matki charłaka, a z ojca mugolaka. Podobnych do jego rodziców straszna kara spotka, umrą w cierpieniu, zemsta jego będzie słodka.
- Ciemność opanuje całą planetę, a wtedy zło ogarnie nasze domy... Tylko ten kto jego przyjacielem, będzie uwolniony. - dokończyła Bellatrix.
- Ale jak to się ma do tego Voldemorta?
- On ma rządzę mordu wypisaną na twarzy. Nasza rodzina od pokoleń czeka na przybycie kogoś takiego jak on. Kogoś, kto oczyści świat z niczego niewartych szlam i istot niemagicznych. 
- Przerażasz mnie czasami...
Rzuciła mu pogardliwe spojrzenie i przysunęła się do niego.
- Pomyśl, czy nigdy nie zastanawiałeś się jakby to było bez konieczności ukrywania się w tym zapyziałym świecie czarów? Jakby to było żyć na zwykłych Londyńskich ulicach? Przechadzać się z różdżką po stacji metra i nie musieć udawać, że wybierasz się na jakiś bal przebierańców? Jakby to było gdybyśmy mogli mieć cały świat w swoich rękach i pokazywać reszcie jak jesteśmy wyjątkowi?
- Mówisz jak on.
- No właśnie! Czarny Pan pokazuje nam ideę. Dobrą ideę piękniejszego jutra!
- Łau, od kiedy jesteś taka mądra?
Trzepnęła go w ramię i zacisnęła usta.
- Chodzi mi tylko o to jak bycie jego uczennicą może polepszyć nasz świat! Ty też powinieneś spróbować... - mruknęła i złapała go za dłoń. - Moglibyśmy zostać nawet jego prawą ręką i wspólnie wypełniać polecenia... - zbliżyła się do niego.
- Okej, zostawiam was samych! - Narcyza wstała i podbiegła do dziury w ścianie. - Idę powiedzieć Dumbledore'owi, że żyję. Aha, no i.... Nie róbcie tego więcej przy mnie. BŁE! - wytknęła język i pobiegła długim korytarzem.

* * *

- Nie spodziewałem się, że tak szybko was zobaczę... Powiem nawet, że jestem zdziwiony.... Alecto, Amycusie... A i szczerze powiedziawszy liczyłem na to, że będzie z wami Andromeda...
Rodzeństwo rozejrzało się gorączkowo po sali. Rzeczywiście nigdzie jej nie było.
- Ona z nami szła, nasz Panie. Tylko się gdzieś... 
- Zgubiła?Najwidoczniej nie była warta oglądania mnie z takiego bliska... Z niej wielkiego pożytku nie będzie... Szczerze mówiąc przewidywałem to, że prędzej czy później odwróci się od naszej społeczności, lepszych czarodzie...
- Jestem tutaj jakbyś chciał wiedzieć. 
Voldemort odwrócił się szybko. Z szeregu śmierciożerców wyszła trzynastolatka. Miała pobrudzoną twarz i jedna ranę na policzku - jakby walczyła z jakimś groźnym zwierzakiem. Jej mundurek był w opłakanym stanie, a ona dumnie prężyła pierś przed czarnowłosym mężczyzną. On tylko uśmiechnął się smutno.
- Jesteś... Nie na długo. - prychnął i odsłonił jej drzwi. - Tędy droga. - dodał i popchnął ją lekko w tamtym kierunku.

* * *

- Co ten cham sobie wyobraża traktując mnie w taki sposób?! - krzyknęła szatynka krocząc energicznie przez pusty korytarz. - Niby jestem gorsza?! No bardzo mi miło! PRZEmiło! A na dodatek... - stanęła jak wryta w ziemię. 
Tuż za rogiem dojrzała jedenastolatkę z długimi blond włosami, wracającą z gabinetu dyrektora.
- Cyzia...
Ale ona jej nie zauważyła, była zbyt pochłonięta rozmową z pewnym chłopakiem ze starszego roku.
- Lucjuszu, naprawdę nie mam czasu... - mruknęła starając się go wyminąć.
- Przestań się wiercić! - chwycił ją za ramiona i uśmiechnął się. - Ja się po prostu cieszę, że jesteś.
Dziewczynka spłonęła delikatnym rumieńcem. Pierwszy raz nie poczuła ochoty przywalenia jakiemuś rówieśnikowi. Odwzajemniła uśmiech i dodała słodkim głosem:
- Mi też miło cię zobaczyć.
Po tej dosyć niezręcznej wymianie zdań poszła swoją drogą, a dwunastolatek podrapał się po głowie i ruszył w przeciwnym kierunku z nieukrywanym zadowoleniem na twarzy.
- Narcyzo! - krzyknęła za nią starsza siostra goniąc ją i przewracając na ziemię. - Jakim cudem ty... Tutaj! - rozpłakała się.
- Odpowiedziałabym ci, gdybyś... NIE USIŁOWAŁA MNIE UDUSIĆ! - wykrzyknęła z trudem łapiąc oddech.
Z uśmiechem wpadła w objęcia starszej siostry i ukryła mokrą od łez twarz w jej włosach.
- Moje słonko, jak dobrze, że jesteś... - szepnęła Andromeda.

* * *

~ Następnego dnia, śniadanie.

- Nie zniosę tej myśli... Nie dam rady... Jak możesz?! Ty... i... on... - Alecto po raz kolejny wzdrygnęła się na widok śmiejącej się twarzy Bellatrix i szczerzącego się do niej Dołohowa. - To straszne... I wręcz niemożliwe! Przecież wy się nie znosicie!
Brunetka wzruszyła ramionami.
- Nie wiem o czym ty mówisz... - uśmiechnęła się.
- Jak to nie wiesz?!  Od pierwszej klasy sobie docinacie, a teraz nagle "chi chi chi chi, che che che che.. oj jakiś ty słodki, mła mła, bleeeee". - palcem wskazującym pokazała gardło i sprowokowała odruch wymiotny.
- Przestań już! Wcale tak nie robię! - zaśmiała się. - Poza tym my parą nie jesteśmy. To ty sobie coś ubzdurałaś.
- JESZCZE nie jesteście, ale to się niedługo zmieni, ja ci to mówię. Lepiej szybko pakuj walizki i uciekaj na Alaskę! Zobacz on jest niebezpieczny, jeszcze zarazi cię swoją naturą sklątki tylnowybuchowej i co? I będziesz chodzić obślizgła na każdej przerwie i będziesz wszystkich podpalać! Zobaczysz! Albo co gorsza wyssie z ciebie tą twoją zaciętość i nienawiść, którą w tobie tak uwielbiam i przestaniemy się przyjaźnić! On jest jak jakiś wielki mugolski odkurzacz! I całuje na pewno jak górski troll!
- Możesz skończyć? Skąd wywnioskowałaś to, że możemy być razem? Nawdychałaś się oparów od Trelawney? A może cię na sherry zaprosiła? - Bellatrix uniosła brew w teatralnym geście.
- Oj przestań, to widać!
- Ciekawe gdzie...
- Choćby w twoich oczach!
- Zmieńmy temat...
- Bo wiesz, że to prawda!
- Nieprawda!
- Prawda!
- Czy jest jakiś problem moje panie? - tuż nad nimi stał profesor Slughorn.
- Nie, panie profesorze. - odpowiedziały chórem.
- To może dałybyście spokój tej dyskusji i dały mi i reszcie w spokoju strawić grzankę? Wszyscy się na was patrzą.
- Przepraszamy panie profesorze.
Nauczyciel eliksirów oddalił się od nich, a te zajęły się posiłkiem. Brunetka w duchu śmiała się z przyjaciółki - oni razem? A z drugiej strony kłóciła się z tą myślą. Nie wiedziała dokładnie co sądzić o tym stwierdzeniu, ale wiedziała jedno. To co poczuła wczoraj, wcale nie przypominało pocałunku górskiego trolla, jakkolwiek miałby on wyglądać.

~ ~ ~  

Wiem, wiem dzisiaj krótko, wybaczcie ♥ Ale wreszcie happy end :D Jak dla mnie było też za wesoło, ale to moja opinia :) Co wy sądzicie? Komentujcie! ^^