Rozdział 2

No więc... Już sporo czasu nie pisałam i trzymałam was w niepewności, ale mam taki jakiś dziwny nastrój... Ech. Nie umiem tego opisać ;// No więc piszę to z lekką załamką, może to poprawi jakość wypocin ^^ Zachęcam do czytania . Wpis z dedykacją dla Wiktorii M. - mojej skarbnicy pomysłów ♥

II ~ "Gdy otworzysz oczy wydaje ci się już, że widzisz"

~ ~ ~ 


Ciemnowłosa dziewczyna usiadła na łóżku i przetarła oczy rozglądając się po zakurzonym pomieszczeniu. Zielone firany wyglądały jakby uwiesił się na nich wyjątkowo uciążliwy kot, brudny fotel w kącie zdawał się wołać o pomoc jakąś dobrą rękę, która wcisnęłaby mu z powrotem sprężyny, a żyrandol bujał się niebezpiecznie nad głowami zaspanych czarodziejek. Jedna czarna poduszka przeleciała przez pokój trafiając ziewającą Bellatrix w twarz, która wylądowała na podłodze patrząc nieprzytomnym spojrzeniem na ciekawie pomalowany sufit. Ciemny odcień zieleni z wymalowanymi wężami pasował idealnie do brązowych kropli po bokach. A może to tylko plamy po kawie? Ślizgoni mieli talent do robienia bałaganu. Mimo wszystko to nieuporządkowane dormitorium miało w sobie coś z królewskiej sypialni. Wspaniałe obrazy na ścianach, urocza komoda, zasłony na łóżkach i cały książęcy baldachim wprawiały w nastrój uniesienia. Nastolatka podniosła się energicznie zwracając ze zdwojoną siłą przedmiot zielonowłosej właścicielce. 
- Dzień dobry, Meduzo. - syknęła zdenerwowana w stronę metamorfomaga.
Rozmasowując sobie kość ogonową zmierzyła morderczym wzrokiem swoje współlokatorki po czym bez słowa wyjęła jakieś rzeczy z kufra i powędrowała do łazienki. Z głośnym westchnięciem rzuciła je na szafkę z kosmetykami i przejrzała się w dużym lustrze ozdobionym kryształową ramą z wygrawerowanymi żmijami.
- Miły poranek, nie ma co. - burknęła chwytając szczotkę do włosów i rozczesując nią łagodnie opadające na ramiona fale.
Obmyła twarz wodą, ubrała się, użyła odrobiny tuszu do rzęs, popryskała się perfumami i wyszła trzaskając drzwiami. Zarzuciła torbę z książkami na ramię i opuściła pomieszczenie. Zeszła po schodach tupiąc głośno, wparowała do pokoju wspólnego i z niepewnością zerknęła na ciemny fotel w rogu pomieszczenia, na którym zeszłego wieczoru spotkała niebieskookiego blondyna. Nie reagując na zaczepki swoich znajomych udała się do Wielkiej Sali. Szła równym krokiem mijając śmiejące się ludzkie portrety. Nagle ujrzała coś co ja zmroziło, a potem zmusiło do stłumionego śmiechu. Na końcu krętego korytarza ujrzała swoją siostrę. Andromeda wtulona w jakiegoś chłopaka rozdawała mu pieczołowicie pocałunki śmiejąc się głośno. Starsza siostra zaczęła zastanawiać się gorączkowo. Zrobić wejście smoka i przerwać tą niesamowicie uroczą scenkę czy dać jej najeść się wstydu w domu przy rodzicach? Zacisnęła usta w zastanowieniu, ale jej knowania przerwał cichy szept dochodzący znad jej ramienia.
- No, wiesz co? Przerywać tak romantyczną chwilę?
Odwróciła się z różdżką w ręku i jej spojrzenie od razu natrafiło na śliczny odcień błękitu. Oczy tajemniczego osobnika uśmiechały się wesoło, a w niebieskiej toni igrał ten sam promyczek nadziei co ostatnio. Chłopak złapał ją odruchowo za nadgarstki i przytrzymał przez dłuższą chwilę. Uniósł brwi do góry, uśmiechnął się szelmowsko i wycofał zanim zdążyła wydusić głupie "cześć". Stała tak przez dłuższy czas, patrząc tępo w ścianę przed sobą. Gdy zorientowała się, że stoi już sama, energicznie zawróciła w stronę jadalni i zbliżyła się do stołu. Usiadła z wielkim impetem i z mieszaniną wstydu i ulgi spojrzała na Alecto.
- Kiepski poranek? - powiedziała na przywitanie.
- Jakbyś zgadła. - mruknęła.
Zerknęła z apetytem na leżące przed nią tosty z serem i poczuła jak burczy jej w brzuchu. Chwyciła za keczup i dokładnie pokryła nim każdy skrawek kanapki. Zatopiła zęby w rozpuszczającym się w ustach przysmaku i chrupiącym cieście i popiła to sokiem dyniowym. Blondynka uśmiechnęła się do niej.
- Smacznego.
- Dżemkujem. - mlasnęła.
Po skończonym posiłku wstała i rozejrzała się gorączkowo po sali. Blondyna nigdzie nie było. 
"Co to za typek?" - pomyślała i ruszyła z Alecto w stronę sali zaklęć. Nagle ktoś złapał ją za rękę, poczuła gwałtowny przypływ energii i spojrzała w brązowe oczy Andromedy.
- O, to ty... - mruknęła rozczarowana.
- Tak, to ja... I też się cieszę, że cię widzę. - burknęła.
- Czego chcesz, spieszę się.
- Nie w humorze? Spokojnie, będę się streszczać. - przyciągnęła ją do siebie. 
- Chodzi o tego chłopaka, z którym się całowałaś przed śniadaniem?
- Co?! Nie... A ty skąd wiesz?
- Ma się swoje sposoby...
- Albo oczy...
- Cicho! Mów o co chodzi, nie mam czasu!
- Chodzi mi o to zadanie z gospodarstwa... Wydaje mi się, że chłoszczyść służy tylko do oczyszczania tylko małych powierzchni, ale tutaj jest napisane, że...
- Czy ja ci do cholery wyglądam na kurę domową?! Myślisz, że nie mam lepszych rzeczy do roboty tylko tłumaczenie mojej głupiej młodszej siostrze takich prostych zadań, które zrozumiałby nawet mugol?! Zapytaj się kogoś innego, a nie paplasz i paplasz mi tylko o bzdurach od samego rana! Daj mi spokój i biegnij nauczyć się zamiatać jeśli nie umiesz posługiwać się zaklęciami! - wrzasnęła, machnęła włosami i odeszła.
Zatrzymała się dopiero przed klasą tupiąc nerwowo nogą. Siostra Carrow spojrzała na nią pełnym krytyki, a zarazem zaciekawienia wzrokiem i pokręciła znacząco głową.
- Taaaak, nie masz najlepszego humoru. - westchnęła i weszła do pomieszczenia.
Przez wszystkie lekcje Bella nie mogła wydusić z siebie słowa. Odjęła chyba z 40 punktów Slytherinowi, wylała atrament na koszulkę dalej nie mogąc zapomnieć wzroku dziwnego piętnastolatka. Po ciężkim dniu marzyła tylko o długiej kąpieli, zanurzeniu się w pianie po czubek nosa i odpłynięciu na dobre. Szła pewnie w stronę lochów, gdy zobaczyła Narcyzę.
- Bellatrix! - pisnęła i rzuciła jej się na szyję.
- Tak, tak cześć, młoda.
- Wiesz co ci powiem?! - kontynuowała.
- No co?
- Dostałam najwyższą ocenę z eliksirów! - podskoczyła z radości.
- Cudownie...
- Dlaczego cię to nie cieszy?
- Bo nie tylko ty się liczysz!
Małej dziewczynce łzy napłynęły do oczu.
- Oj, Cyziu, to nie tak... Ja... Przepraszam, ja mam po prostu zły dzień. - przytuliła ją.
- Już od wczoraj. Ile to jeszcze potrwa?! Zachowujesz się jak kobieta w ciąży. - pokręciła główką.
- Czasem i tak bywa. - zaśmiała się.
Weszła wreszcie do swojego dormitorium, które było jeszcze puste. Nie miała ochoty na kolację, nie jadła obiadu - chciała tylko spać. Wtedy to usłyszała. W rogu sypialni ktoś się poruszył. Podskoczyła w miejscu, ale zanim zdążyła krzyknąć ktoś zatkał jej usta dłonią. I znowu te oczy. O co mu chodzi?! Nie wiedziała co się z nią dzieje. Nie zastanawiało jej to dlaczego ten osobnik jest w pokoju dziewczyn, myślała tylko o tym cudownym błękicie, który pozwolił jej odpłynąć daleko od problemów istniejącego świata.
- Kim ty jesteś? - wydukała otrząsając się z cudownego omdlenia.
Poczuła motylki w brzuchu, gdy tylko otworzył usta... A wtedy...
- Twoim największym koszmarem. - uśmiechnął się i zniknął.

~ ~ ~

No i oto mój rozdział.. Ech, szczerze powiem namęczyłam się przy nim. Są opisy pomieszczeń i więcej Andromedy.. Mam nadzieję, że będziecie zadowolenia :) Proszę o szczere opinie :D