Rozdział 11

Wybaczcie, że znowu musieliście tak długo czekać :) Mam ostatnio sporo na głowie :( Rozdział z dedykacją dla Lily Lou (zdrowiej kochana! :*), OliFFki, Wiktorii, AAlexy, Eveline i Cupcake :** Zapraszam ^^

XI ~ "Przyćmiony wzrok pociąga za sobą najgorsze scenariusze."

~ ~ ~ 

- Dlaczego? - spytała łamiącym się głosem zaciskając powieki - Dlaczego znowu to robisz?!

- Och, spokojnie... To tylko przedsmak tego co cię czeka... Nie bój się. To nic strasznego. Taka jest twoja przyszłość.

- Nie, nie chcę! Nie mogę!

- Oj, przestań... To twoje przeznaczenie. Nie bój się przeznaczenia. To nieuniknione.

- Czemu? - wydusiła ponownie.

- Przeznaczenie, kochana jest czymś co jest zapisane na kartach naszej historii od lat. To to co cię czeka, bezwarunkowo. Twoją przyszłością jest pomaganie mi.

- Nie chcę!

- Jeszcze zmienisz zdanie... - syknął głos puszczając jej rękę.

Dziewczynka opadła na kolana ściskając mocno swoje przedramię. Tam gdzie Czarny Pan jeździł końcem różdżki widniała czerwona plama. Miała być do czegoś przygotowywana. Syknęła głośno z bólu i odgarnęła kosmyk blond włosów opadających jej na twarz. Ona, Narcyza Black, właśnie przed momentem oddała się na zawsze w ręce Voldemorta. Zaufanie do złoczyńcy... Czy to ma sens?

* * *

Bellatrix po raz kolejny przerzucała strony gazety sprzed lat. Wzmianka o Riddle'ach wprawiła ją w niemały zachwyt. Bo to przecież takie słodkie... Zemsta na własnej rodzinie.

Westchnęła cicho opierając głowę o kolana Dołohowa.

- Och, coś mi się zwraca jak tylko na nich patrzę. - mruknęła Alecto demonstrując wymioty.

- Tak, czuję coś podobnego. Ciekawe czemu ona nie chce ci wierzyć... - Andromeda pochyliła się nad wypracowaniem na transmutacji.

Pokój wspólny był o tej porze zatłoczony. Po lekcjach wszyscy Ślizgoni woleli odpocząć w cieple kominka. Za oknami pojawił się już pierwszy śnieg, więc błonia były całe białe, tego popołudnia miała się odbyć wielka bitwa na śnieżki z Gryfonami lub (jak kto woli) napaść ze śniegiem na Gryfonów.

- On zawrócił jej w głowie.

- Niestety... Trzeba by znaleźć jakiś sposób żeby udowodnić jej, że on ją wykorzystuje.

- Tak, martwię się o nią. To w końcu moja przyjaciółka... Wredna i niewdzięczna, ale... przyjaciółka.

- Spoko, coś wymyślimy. - szepnęła Andromeda klepiąc blondynkę po ramieniu.

- Na pewno.

* * *

- Uwaga!

Kolejna biała kulka przefrunęła nad głową Cyzi. Schyliła się gwałtownie i wytknęła język w stronę chłopaków z drugiej klasy.

- Pudło!

Ktoś skoczył jej na plecy i wywrócił ją. Rudowłosa dziewczynka z pierwszego roku natarła jej głowę śniegiem śmiejąc się przy tym wniebogłosy. Ktoś momentalnie zrzucił ciężar z jej pleców i pomógł jej wstać. Podniosła się spojrzała w oczy Lucjusza.

- Razem? - spytał zabawnie się uśmiechając.

- Razem.

Po pół godzinie byli już przemoczeni do suchej nitki. Mimo to nadal ciągnęło ich nad zamarznięte jezioro. Wpadli na nie z impetem kręcąc przy tym piruety. Paczka przyjaciół odgrywała jakiś zabawny taniec na lodzie przepychając się nawzajem. Lód był na tyle gruby, że dał radę utrzymać kilku rozbrykanych Ślizgonów, ale nie... Hagrida, który popędził za nimi wrzeszcząc coś o niebezpieczeństwie. Kieł skoczył na pomoc olbrzymowi, a cała reszta wpadła na drugi brzeg jeziora ledwo trzymając się ze śmiechu na nogach. O lepieniu bałwana nie było niestety mowy. Słońce chyliło się ku zachodowi, a temperatura coraz bardziej spadała. Wszyscy zbierali się już do zamku na kolację. Wszyscy znajomi rozbiegli się w mgnieniu oka jakby wcale nie istnieli. Malfoy patrzył na Narcyzę uśmiechając się. Zarumieniona ruszyła do Hogwartu uważnie wpatrując się w czubki swoich kozaków.

- Cyziu! - rozległ się za nią chłopięcy głos.

Obróciła się na pięcie i zobaczyła pędzącego w jej kierunku Lucjusza.

- Zostawiłaś bransoletkę w śniegu... - mruknął od razu chowając dłonie do kieszeni płaszcza.

- Dziękuję ci... To naprawdę... miłe. - szepnęła całując go delikatnie w policzek i sprężystym krokiem ruszając do zamku.

Nie wiedziała dlaczego tak zrobiła, ale widziała to kiedyś na jakimś mugolskim filmie. Stwierdzając, że był to przyjazny gest wspięła się po schodkach i ruszyła do Wielkiej Sali.

Irytek przemieszczał się pomiędzy stołami wrzeszcząc coś niemiłosiernie i zmuszając wszystkich do zatykania uszu. Jutro się wyprowadza. Nie dotarło to jeszcze do niej... Już dzisiaj spakuje walizki, rano wyruszy pierwszym pociągiem do Londynu, a pod wieczór będzie już siedzieć w swojej sypialni. Momentalnie zbrzydło jej całe jedzenie na stole. Spróbowała przełknąć gulę, która utkwiła jej w gardle i podniosła się. Musi czym prędzej trafić do swojej sypialni inaczej rozpłacze się na oczach wszystkich. Wybiegła przez główne drzwi wpadając po raz kolejny na blondyna. Otarła łzę i zamrugała powiekami żeby nie było niczego widać. Nie poskutkowało. Zamiast tego kolejne słone krople spłynęły jej po policzkach. Wyminęła chłopca i ruszyła do pokoju wspólnego. Wparowała do sypialni, zatrzasnęła drzwi i weszła do łazienki. Czyżby jedynym sposobem było przyłączenie się do Toma Riddle'a na stałe? Westchnęła głęboko przekręcając szufladę i wpatrując się w podłogę, w której powstawała dziura i powoli ukazywały się schodki...

* * * 

- Nie możesz tak po prostu jej traktować! - warknęła Alecto popychając Dołohowa na szafkę w pokoju wspólnym. - Ty jej nie kochasz!

- Oczywiście, że nie. - prychnął. - Nie moja wina, że jest na tyle głupia by mi wierzyć. Potrzebuję jej tylko do jednej rzeczy, dlatego z nią jeszcze nie zerwałem.

- Jak możesz ty.... - zamierzyła się by go uderzyć, ale ten złapał ją za nadgarstek. - To dlaczego próbowałeś mnie pocałować?!

- Czy ja wiem? Przypływ chwili... Jestem już taki z natury.

- Całujesz się z każdą jaką spotkasz?

- Nie, to zwykle one to robią. Cóż poradzić, mój urok osobisty... - wyszczerzył się. - Tylko nie ty. To mnie zaintrygowało.

- Jesteś kompletnym idiotą! A co z Bellą?

- Gdy już załatwię swoje to się jej pozbędę. Jest jak każda. Prosta, naiwna, głupia...

- PROSTA, NAIWNA I GŁUPIA TAK?! TYLE DLA CIEBIE ZNACZĘ?! - wrzasnęła Bellatrix wychodząc z szafy, o którą oparty był brunet.

- Bells ja...

- Żadne Bells! Jak mogłeś?! Zaufałam ci!

- Ale...

- Z nami koniec! Jesteś kompletnym idiotą! LEVICORPUS! - ryknęła i wściekła ruszyła do sypialni.

Alecto wyszczerzyła zęby w triumfalnym uśmiechu.

- Tak... Nie znałam tego zaklęcia, ale... Przyda się. - dodała i opuściła pomieszczenie.

Bellatrix siedziała w swojej sypialni i tępo gapiła się w ścianę, siostra Carrow siedziała koło niej obejmując ją ramieniem.

- Przepraszam, że ci nie wierzyłam. - mruknęła sztywno.

- Nie ma za co. Teraz będzie już jak przedtem. - uśmiechnęła się.

- Taaak. Jak przedtem. - odparła nadal nie poruszając się.

- Chodź, zakradniemy się do kuchni po jakieś lody. - zaproponowała ciągnąc ją za rękę.

- Nie teraz. - szarpnęła ją. - Muszę coś załatwić.

* * *

Słońce leniwie wkradało się do sypialni jedenastolatki. Narcyza siedziała na krześle obserwując latającego po niebie pegaza. Nie zastanawiała się wtedy co zwierzak tam robił. Myślała wyłącznie o swojej rodzinie. Dlaczego to ją spotkał TAKI los? Zabrała swoje rzeczy i powoli zwlekła się ze schodów. Stała opatulona przed drzwiami Hogwartu czekając na powóz. Stukot kopyt niewidzialnych testrali oznajmił czas wyjazdu. Westchnęła głęboko i zrobiła krok do przodu.

- Czekaj!

Obróciła się powoli i z ogromnym zdziwieniem zauważyła stojącego na schodach Lucjusza.

- Będę tęsknił. - uśmiechnął się smutno i wzruszył ramionami.

Stał w samej szacie, co znaczy, że dopiero co się ubrał i popędził od razu do niej. 

Odwzajemniła uśmiech i stała przez chwilę patrząc się na niego. Dziewczynka w końcu zdobyła się na odwagę i podbiegła do chłopca. Objęła go i wtuliła w jego ramię.

- Ja też będę tęsknić...

~ ~ ~ 

Okej, no wybaczcie. Nie udało mi się nic rozwinąć ;c Tak, jest krótki, nie lubię go ani jego długości i wgl... Ach, ta krytyka :P Dzisiaj pojawi się również nn na nowym blogu - zapraszam :D

Liczę na wasze komentarze ;)

PRZECZYTAŁEŚ - SKOMENTUJ :33

To naprawdę wiele dla mnie znaczy :)

Pozdrawiam, wasza Kath ;D